لباس تیم ملی و ضرورت لحاظ هویت ملی

آفتاب‌‌نیوز :

«در جهان امروز ورزش و ورزشکارها، یکی از نمادها و نشانه‌های هر سرزمین محسوب می‌شوند و لباس تیم‌های ملی و طراحی و برندسازی از آن در ذهن مخاطبان جهانی، اهمیت ویژه‌ای پیدا می‌کند. اهمیتی مهم‌تر و ویژه‌تر از دوران گذشته و البته در این زمینه حکایت فوتبال با میلیاردها طرفدار و عاشقی که در جهان دارد، حکایت دیگری است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

به‌جز تکنیک ناب فوتبال برزیلی و آرژانتینی، به‌یقین لباس‌های زیبا و خاص این دو تیم نیز از همان ابتدای تاریخ فوتبال در شناخت مردم جهان از فوتبال و مردم این دو کشور، نقش مهمی ایفا کرده است.

رنگ زرد مشهور لباس اول تیم ملی برزیل، برگرفته از لوزی زردی است که در پرچم این کشور خودنمایی می‌کند و نشانه معادن طلا و نمادی از ثروت‌های بی‌کران طبیعی این کشور محسوب می‌شوند. لباس تیم آرژانتین که از نخستین دوره‌های جام جهانی به شکلی زیبا طراحی شده بود، به‌صورت تکرارشونده و زیبا، رنگ پرچم این کشور را یادآوری می‌کند. تیم ملی مکزیک نیز یکی از کشورهای ممتازی است که همواره در جام‌های جهانی، آثار تمدن کهن و باستانی این کشور یعنی مایاها و همچنین آزتک‌ها را روی لباس به رنگ پرچمش، به رخ جهانیان می‌کشد. لباس لاجوردی‌پوشان فوتبال جهان البته هیچ ربطی به پرچم این کشور ندارد و بسیاری آن را نماد و رنگ لباس خاندان‌های سلطنتی پیش از تشکیل جمهوری در این کشور می‌دانند ولی به هر حال به جز دفاع پولادین و رسوخ‌ناپذیر فوتبال ایتالیا پیراهن لاجوردی و شورت و جوراب سفید آنها، از همان روزهای آغازین پدیده‌ای به نام فوتبال، به برند فوتبال ایتالیا، بدل شده است.

هلندی‌ها را نیز همواره با رنگ نارنجی مشهورشان می‌شناسیم که گرچه بی‌ارتباط با پرچم این کشور است اما برای کشور گل‌های رنگارنگ، لاله نارنجی، بزرگ‌ترین نماد ملی تاریخی برای این سرزمین محسوب می‌شود.

لباس تیم ملی فوتبال ایران از همان ابتدای تاریخ خود سفید بوده که معمولا در طول سالیان گذشته حداکثر دو رنگ دیگر پرچم سه‌رنگمان نیز در آن به صورت ابتدایی لحاظ شده است و البته لباس دوم تیم ما اکثرا قرمز بوده و گاهی هم در برخی از سال‌ها سبز. اما فارغ از رنگ لباس تیم ملی متأسفانه ما با وجود هزاران اثر تاریخی و نشانه‌های متنوع تمدن کهن ایرانی، هیچ تلاشی برای طراحی زیبا و برندسازی از لباس تیم ملی انجام نداده‌ایم و به بسیاری از پیشنهادهای خودجوش طراحان ایرانی نیز بی‌توجهی کرده‌ایم. یک نمونه و الگوی خوب دیگر در زمینه طراحی لباس و توجه به المان‌های تاریخی ملی، کشور ژاپن است. لباس تیم ملی ژاپن در جام جهانی و جام ملت‌های آسیا، از همان برند مشهوری بود که ما هم پوشیده بودیم اما فرق ژاپنی‌ها با ما این بود که این شرکت را موظف کرده بودند طرح زره سامورایی را روی لباس تیمشان حک کنند و در دوره‌های مختلف به شکلی از نشانه‌های تاریخی در لباس تیم‌های ملی، بهره برده‌اند. چینی‌ها هم گرچه هرگز تیم درجه‌یکی در فوتبال آسیا نبوده‌اند اما نماد اژدهای افسانه‌های چینی و برخی نمادهای دیگرشان را در طراحی لباسشان لحاظ کرده‌اند که به نظر نمی‌رسد اتفاقی باشد و به یقین با تأکید مسئولان امر بوده است. کشورهای حوزه خلیج فارس نیز هرازگاهی تجربه‌هایی داشته‌اند و شرکت‌های مشهور تولید لباس را موظف کرده‌اند نمادهای فرهنگی خودشان مانند خیمه‌های عربی و برخی طرح‌های اسلیمی بومی‌شان را روی لباس تیم ملی‌شان با رعایت نسبی اصول حرفه‌ای طراحی و زیبایی‌شناسی اجرا کنند.

البته ما چندان هم در این زمینه کم‌کار نبوده‌ایم. مثلا در جام جهانی ۲۰۱۴، در اقدامی عجیب و سؤال‌برانگیز، ناگهان نماد لباس تیم فوتبال کشوری که نزدیک‌ترین خاطره‌اش خاطره قرن‌هاست، با طراحی نه چندان زیبا، پلنگی می‌شود که نام اصلی آن پلنگ آسیایی است و در آینده‌ای نه چندان دور متأسفانه منقرض خواهد شد که البته ‌ای کاش منقرض نشود. آثار مختلف تاریخی و میراث فرهنگی ایرانی مملو است از نمادها و طرح‌های اسلیمی بی‌نظیر با ویژگی‌های خاص خودش که شاخصه‌های فرهنگ و تمدن کهن ما را به تصویر می‌کشند و می‌توانند از دل این آثار بیرون آورده شده و حتی با کمی تغییر و تلفیق با هنر مدرن ما، روی لباس تیم‌های ملی درخشش نام ایران را بیشتر و بیشتر کنند. البته خبرها حاکی از آن است که برند جدید تیم ملی برای طراحی لباس جدید، سه ماه وقت خواسته که البته سؤال اینجاست که چرا همواره ما باید دست روی دست بگذاریم و منتظر باشیم و ببینیم آنها برای لباس تیم ملی ما که نماد هویت ملی ماست، به قول معروف چه آشی را می‌پزند؟ این مهم حتی ارزش این را دارد که فدراسیون فوتبال به عنوان متولی امر، شورای کارشناسی خاصی را تشکیل دهد که اعضای آن بهترین کارشناسان حوزه‌های گرافیک، طراحی لباس، پژوهش هنر و میراث فرهنگی باشند و این افراد با اشرافی که در رشته‌های خود دارند (در یک فراخوان ملی) طرح‌های پیشنهادی طراحان ایرانی را بررسی کرده و بهترین گزینه را انتخاب کنند و در نهایت فدراسیون فوتبال تولیدکننده لباس تیم ملی را موظف کند که طرح انتخاب‌شده توسط کارشناسان و خبرگان را روی لباس تیم ملی ما البته با بهترین کیفیت پیاده‌سازی و اجرا کند.»

منبع: روزنامه شرق

منبع: آفتاب

کلیدواژه: تیم ملی هویت ملی لباس تیم ملی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت aftabnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «آفتاب» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۰۵۱۰۶۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

ضرورت توسعه صاردات سیمان

به گزارش خبرگزاری صدا و سیما مرکز پژوهش‌های مجلس در گزارشی به تحلیل وضعیت تجارت سیمان در ایران و جهان پرداخت.   در این گزارش آمده است: در حال حاضر سیمان جزء محصولاتی است که علاوه‌بر پوشش کامل نیاز داخل کشور، ظرفیت صادرات به کشور‌های مختلف را نیز داراست. با توجه به آخرین اطلاعات موجود از ظرفیت تولید و میزان فروش سیمان، در حال حاضر برای حدود ۲۰ میلیون تن از ظرفیت تولید سیمان کشور (از مجموع ۸۵ میلیون تن)، بازار داخلی وجود نداشته و تنها امکان صادرات وجود دارد. همچنین با توجه به اینکه بازار داخلی سیمان کشور در حال حاضر اشباع است، یکی از راهکار‌های پیش روی این صنعت، توسعه صادرات است؛ لذا از این منظر تحلیل وضعیت بازار و تجارت این محصول در جهان و کشور‌های منطقه حائز اهمیت است.    در سال ۲۰۲۲ ارزش صادرات سیمان و کلینکر جهان حدود ۱۳.۵ میلیارد دلار بود که از این مقدار ۳۲.۵ درصد کلینکر، ۵.۱ درصد سیمان سفید و ۶۲.۴ درصد انواع سیمان‌های تیپ بودند. بررسی‌ها نشان می‌دهد میزان صادرات سیمان پرتلند، طی بازه زمانی ۲۰۱۱ تا ۲۰۲۱ تغییری نداشته، به‌طوری‌که در سال ۲۰۲۱، ۵۳.۱ درصد مجموع محصولات صادراتی سیمان را به خود اختصاص داده و سهم آن در ۱۱ سال گذشته از مجموع سبد محصولات صادراتی سیمانی ۲/۲ درصد کاهش پیدا کرده است.    در‌نتیجه هر‌چند این نوع سیمان با بازار رو به رشدی مواجه نیست، اما کماکان به‌عنوان اصلی‌ترین محصول این زنجیره شناخته می‌شود. این در‌حالی است که در این بازه زمانی سهم صادرات کلینکر ۵.۳ درصد افزایش داشته است که بیشتر ناشی از افزایش کشور‌های تولیدکننده سیمان از کلینکر وارداتی است.    سهم سیمان سفید و سایر سیمان‌ها از کل صادرات به‌ترتیب ۵.۵۲ و ۴.۷۴ درصد مجموع محصولات صادراتی سیمان را به خود اختصاص داده‌اند؛ این در‌حالی است که سهم آنها در ۱۱ سال گذشته از مجموع سبد محصولات صادراتی سیمانی ثابت بوده است. به‌عبارت‌دیگر بازار‌های جهانی برای سیمان سفید و سایر سیمان‌ها محدود است و رشدی نیز در آن ملاحظه نمی‌شود. با‌این‌حال تجارت جهانی در حوزه مصنوعات سیمانی در سال ۲۰۲۱، حدود ۹۱۵۳ میلیون دلار بوده است. این بازار رشدی ۱۰ درصدی را تجربه می‌کند؛ که فراتر از همه انواع سیمان است. همچنین طی سال‌های گذشته تمامی کشور‌های مطرح عرصه صادرات زنجیره سیمان، تجارت خود را در حوزه مصنوعات بتنی افزایش داده‌اند.     برای تحلیل رفتار چند کشور مهم منطقه جنوب غرب آسیا در صادرات سیمان، ترکیه، پاکستان، عربستان سعودی و امارات مورد بررسی قرار گرفته‌اند. در این میان، اصلی‌ترین مقاصد صادراتی ترکیه به‌عنوان موفق‌ترین صادرکننده سیمان منطقه، آمریکا، رژیم غاصب صهیونیستی، سوریه و ساحل عاج هستند. این موضوع نشان می‌دهد کشور ترکیه توانسته است بر محدودیت‌های حمل سیمان در مسافت‌های طولانی فائق آمده و مزیت خود را در بازار ایالات متحده آمریکا به‌عنوان مشتری اصلی خود حفظ کند. سهم سیمان پرتلند ۵۵، سیمان سفید ۱۱ و کلینکر ۳۳ درصد از کل صادرات این کشور در زنجیره سیمان است.    کشور‌های افغانستان، سریلانکا و بنگلادش نیز مهم‌ترین مقاصد صادراتی سیمان پاکستان هستند. حضور پررنگ‌تر پاکستان در افغانستان نشان از وجود فرصت‌هایی برای افزایش صادرات به افغانستان است. ۹۹ درصد از صادرات سیمان پاکستان را کلینکر تشکیل می‌دهد.    مقاصد اصلی صادرات عربستان سعودی، کشور‌های یمن، اردن، غنا و بحرین است. ۶۵ درصد از صادرات این کشور مربوط به کلینکر، ۲۲ درصد سیمان پرتلند و ۱۲ درصد سیمان سفید است. مقاصد اصلی صادرات امارات متحده عربی، کشور‌های بنگلادش و عمان است. کلینکر بیشترین سهم را در سبد محصولات صادراتی این کشور با ۷۰ درصد داشته است. پس از آن نیز ۱۶ درصد سیمان پرتلند، ۱۰ درصد سیمان سفید و ۳.۲ درصد سایر سیمان بوده است.    با توجه به آخرین آمار گمرک، ارزش صادرات سیمان کشور در سال ۱۴۰۱ حدود ۳۳۲ میلیون دلار، کمتر از ۱ درصد ارزش کل صادرات غیر‌نفتی کشور بوده است. کلینکر اصلی‌ترین محصول در سبد صادراتی کشور، با سهم ۶۸ درصدی از کل حجم صادرات است. ایران ۱/۱ درصد از بازار صادراتی سیمان پرتلند را در سال ۲۰۲۱ در اختیار دارد. این در‌حالی است که درآمد صادراتی سیمان برای ایران طی ۱۱ سال گذشته به‌صورت میانگین حدود ۱۴.۷ درصدی از کل حجم صادرات است.    درخصوص سیمان سفید ایران ۲۰.۹ درصد از بازار صادراتی آن را در سال ۲۰۲۱ در اختیار داشته است. همچنین ایران ۲.۲ درصد بازار صادراتی سایر سیمان‌ها را نیز در اختیار دارد. مقصد اصلی صادرات سیمان جمهوری اسلامی ایران در سال ۱۴۰۱ کشور‌های همسایه، از‌جمله کویت، عراق، افغانستان و پاکستان بوده‌اند. در کل به‌نظر می‌رسد وضعیت صادرات صنعت سیمان کشور، باوجود لغو معافیت‌های مالیاتی صادرات و اعمال عوارض، از نظر ارزش افزوده عقب‌گرد داشته است؛ به‌نحوی سهم کلینکر در سبد محصولات صادراتی کشور در مقابل محصولاتی همچون سیمان پرتلند افزایش داشته است.    بر‌اساس بررسی‌های صورت گرفته در تمامی شرکت‌ها حاشیه سود ناخالص فروش داخلی از حاشیه فروش صادراتی بیشتر است. این به آن معنی است که فروش صادراتی در شرکت‌های مورد بررسی صرفاً برای حفظ سطح تولید و درآمد شرکت و ایجاد درآمد‌های ارزی انجام می‌شود.    مرکز پژوهش‌های مجلس در این گزارش پیشنهاد می‌دهد که با توجه به پایین بودن نرخ صادراتی کلینکر باید سهم صادرات کلینکر در صادرات محصولات سیمانی به‌مرور کاهش یافته و سهم محصولات نهایی از‌جمله سیمان سفید و سیمان‌های آمیخته در سبد صادراتی کشور افزایش یابد. در این راستا می‌توان از ابزاری که در قوانین بودجه سالیانه کشور طی چند سال گذشته و همین‌طور در قانون جهش تولید دانش‌بنیان و لایحه برنامه هفتم، ناظر به لغو معافیت مالیاتی صادرات و اخذ عوارض از صادرات مواد خام و نیمه‌خام استفاده کرد.     با توجه به شرایط جغرافیایی کشور، علاوه‌بر کشور‌های حوزه CIS، حوزه‌های جغرافیایی کشور‌های حاشیه اقیانوس هند با بازار حدود ۲.۳ میلیارد دلار، کشور‌های آفریقایی با بازار بیش از ۲.۸ میلیارد دلار و آسیای غربی با بازاری بیش از ۱.۳ میلیارد دلار، می‌توانند مقاصد مناسبی جهت صادرات باشند.